بندگی، اولویّت اول زندگی
«وَ لَا تَشْغَلْنِی بِمَا لَا أُدْرِكُهُ إِلَّا بِكَ عَمَّا لَا یرْضِیكَ عَنِّی غَیرُه»
«خدایا! مرا از آنچه که جز آن، تو را از من خشنود نمی‌کند مشغول به چیزی نکن که جز به وسیله تو به آن نمی‌رسم»
بنده با بیان این جمله، اعتقاد خود را به این موضوع نشان می‌دهد که در برخی موارد، جد و جهد او کارایی ندارد.
برخی این عبارت را اینگونه تفسیر کرده‌اند که منظور از «مَا لَا أُدْرِكُهُ إِلَّا بِكَ» رزق است.
وظیفه بنده کار کردن و تلاش کردن است ولی رزاقیت کار خداست. بنده اگر بندگی خود را به درستی انجام دهد؛ خداوند متکفل روزی اوست و او دیگر نگران کم بودن روزی خود نیست و فکرش مشغول به کسب درآمد نخواهد بود. در روز عرفه، بنده از خدای سبحان می‌خواهد که اینگونه زندگی کند.
امیرالمؤمنین علیه‌السلام می‌فرمایند:
«… مَنْ عَمِلَ لِدِینِهِ كَفَاهُ اللَّهُ أَمْرَ دُنْیاهُ…»[۱]
«هر کس برای دینش کار کند خداوند امور دنیوی او را کفایت می‌کند»
اگر شخصی تنها دغدغه‌اش بندگی باشد؛ خداوند حتما معاش او را تأمین خواهد کرد. متاسفانه در سطح جامعه این مسئله کاملا برعکس است؛ اولویت مردم کسب درآمد و تأمین روزی است و امر بندگی اولویّت‌های بعدی آنان؛ به همین دلیل با وجود کار و تلاش زیاد و خستگی ناشی از آن، باز هم در اداره زندگی خود با مشکل رو برو می‌شوند.
تاریخ جلسه: ۲۹/۱۱/۱۳۹۷- جلسه ۱۱
«برگرفته از بیانات استاد زهره بروجردی»
[۱] نهج البلاغه(فیض الاسلام)، حکمت۴۱۵
برچسب‌ها: استاد زهره بروجردی، امام سجاد ع، بندگی، تامین معاش، رزق و روزی، شرح دعای عرفه، صحیفه سجادیه، فقر، کفایت امور